دهانت را میبویند مبادا گفته باشی دوستت دارم , دلت را میپویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد(
روزگار غریبی است نازنین , روزگار غریبی است نازنین
وعشق را کنار تیرک راهبند تازیانه میزنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد , شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
روزگارغریبی است نازنین , روزگارغریبی است نازنین
ودر این بن بست کج وپیچ سرما , آتش را به سوختوار سرود وشعرفروزان میدارند
واندیشیدن خطر محکوم است , روزگار غریبی است
آن که بر در میکوبد شباهنگام, به کشتن چراغ آمده است
نور رادر پستوی خانه نهان باید کرد
دهانت را میبویند مبادا گفته باشی دوستت دارم دلت را میپویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگازر غریبی است نازنین , روزگارغریبی است نازنین
نور رادر پستوی خانه نهان باید کرد , عشق رادر پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند برگذرگاهها مستقر , با کنده وساتوری خون آلود و تبسم را برلبها جراحی میکنند و ترانه را بر دهان
کباب قناری , بر آتش سوسن و یاس , شوق را ,در پستوی خانه نهان بایدکرد
ابلیس پیروز مست , سور عزای مارا برسفره نشسته است
خدای رادر پستوی خانه نهان باید کرد
خدایرا..
خدایرا...
خدایرا...
خدایرا...
خدایرا...
خدایرادرپستوی خانه نهان بایدکرد